फेसबुक, इन्स्टाग्राममा नअटाएको नेपालको घरेलु फुटबल

दर्शक आकर्षित गर्न एन्फाले अनेक उपाय अपनाएको छ । भिआइपी प्याराफिटमा ५०० को टिकट काटेर खेल हेर्नेलाई नेपाली फुटबल टिमको जर्सी । साधारण प्याराफिटमा २०० को टिकट काट्नेलाई गिफ्ट भौचर र लिग सकिए पछि एकलाई राष्ट्रिय टोली सँगै गएर खेल हेर्ने मौका । तर यसले २० प्रतिशत पनि दर्शक तान्न सकेको छैन ।

दर्शकलाई उपहार अन्य लिगहरुमा पनि होला । नेपालको हकमा यो सबैभन्दा आकर्षक हो । यति गर्दा पनि दर्शक आउदैनन् भने अब के गर्ने त ?

फेसबुक र इन्स्टाग्राम सँगै हुर्केको मैले न्याण्डलाइन टेलिफोन नै इलेक्ट्रोनिक पसलमा मात्रै देखेको छु । मेरो घरमा ल्याण्डलाइन थियो होला । त्यो कता छ मलाई थाहै छैन । घरेलु फुटबलले भने मलाई पहिले देखि नै आकर्षित गरेको हो । तर अचम्म लाग्यो । यत्रो ठुलो लिग छ, यति राम्रो रंगशाला, तर दर्शक खै ?

लिगमा च्यासल युथ क्लब र ब्रिगेड बोइज क्लब भिड्दा म मिडिया बक्स बाट अलि टाढा साधारण प्याराफिटतर्फ लागे । रंगशालाको पश्चिम तिर रातो कुर्सी भएको ठाउँमा १००–२०० जना जति थिए । त्यो सानो भिडमा ७० नजिक पुगेका बिनय रानाभाट फुटबलको राम्रै समर्थक हो की जस्तो देखिए । म उनीसँगैको कुर्सी मा बसे र सोधेः “बुवा कस्तो लागि रहेको छ यो खेल ?”

उनले निधार खुम्च्यााउदै भनेः “ह्या कस्तो अल्छि लाग्दो खेल ।”

हेर्दा परिपक्व देखिने, फुटबलकै मायाले आउनु भयो कि भनेर सोचेको भएर मलाई अचम्म लाग्यो । अनि हास्दै सोधेः “कता बाट आउनु भएको ?” उनलाई आप्ठेरो लागेर होला “भाइ पत्रकार हो र?” भनेर सोधे ।

मलाई वार्तालाप गर्न अझै सजिलो भएपछि लिगबारे कुरा गर्दै जादा उनले भनेः “खेल हेर्न लायक हुनु पर्यो नि । अहिले बच्चाहरुले पनि मोबाइलमा रोनाल्डो र मेस्सीको खेल हेर्छन । अनि यहा आउदा अर्कै खेल देखिन्छ ।”

अहिलेको फुटबलको यथार्थ शायद त्यही नै होला । सामाजिक सञ्जालमा छोटो भिडियोमा हेर्दै आएको क्षण लिगको प्रत्येक मिनेटमा अपेक्षा गर्न सकिदैन । त्यो छोटो भिडियोको पुरै ९० मिनेटको खेल फरक हुन्छ । र अन्तर्राष्ट्रिय फुटबलमा देखिने खेल नेपाली घरेलु फुटबलमा कम मात्र हैन शायद देख्न पनि पाइदैन । त्यसैले नै यो घरेलु फटबल हो ।

च्यासलका सन्तोष साहुखलले ब्रिगेडबिरुद्ध प्रहार गर्दा डिफेण्डरले रोकेपछि “झण्डै गोल हानेको खैरो कपालले” भन्दै बिनय उफ्रिए । के गर्नु हुन्छ भनेर सोध्नै परेन । उनी त केही काम नभएर नै लिग हेर्न आएका रहेछन् । “फुर्सद भएरै आएको बाबु म त,” रे । उनको प्रतिक्रियाले झस्कायो । दर्शक कि त खाली समय भएर खेल हेर्न आउने रैछन्, अथवा काम नभएर ।

विनयले भने धेरै अगाडी नै घरेलु लिग हेरेका रहेछन् । २०३५ सालमा आरसिटीले जित्ने भएपछि जमलमा काकासँगै बस्ने गरेका उनले रंगशालामा पहिलो पटक लिग हेरेका थिए । त्यो उनको लागि फरक दुनिया थियो । अहिले उनको नातिले उनको लागि टिकट काटिदिएको रहेछ । रंगशालामा दर्शक आउने कारण मध्येको एक यो पनि रहेछ ।

“नेपाली फुटबल बिग्रेको कारण यो चिनेको मान्छेले साथीको साथीलाई रंगशाला छिराउनु पनि हो,” त्यो उनको आफ्नो बिश्लेषण थियो । उनको बिचारले नेपाली फुटबलमा टिकट संस्कृतीबारे कतै–कतै प्रकाश पार्छ ।

७४ औ मिनेटमा च्यासलका बिक्रम लिम्बुले वान भर्सेस वानमै चुक्दा उनी “नेपाली फुटबल राम्रै छ तर गोल नै हान्न सक्दैनन्” पनि भन्छन ।